...
  • "Kitabxananın Unudulduğu Şəhər"
  • Şümşəd Hüseynova
  • Gənc bir oxucu olaraq deyə bilərəm ki, mütaliə edilməmiş bir həyatı həyat hesab etmirəm. Bu gün də sizə yaşadığım bir anı danışacağam.
    Doğulduğum şəhər balaca idi, fəqət çox gözəl şəhər idi. Yaşıl parkları, gözəl binaları, hər şeyi tapa biləcəyiniz marketlər və s. Ancaq bir şey çatışmırdı... Kitabxana... Uşaq vaxtımdan maraqlı gələn kitabxana mənim təsəvvürümdə artıq yox idi. Səbəb? Çünki onu şəhərin mərkəzində deyil, şəhərin ən gözə görünməz yerində inşa etmişdilər. İnsanların daim görə biləcəyi bir yerdə deyildi... bəlkə də buna görə varlığını unutmuşduq...
    Bir gün maraqlı gəldi və dedim gedəcəm... bəs harda idi? İnsanlardan soruşanda isə çoxluq heç bilmirdi. Eh mənim cəhalətlər içində yaşayan xalqım, siz axı dedi-qodudan mütaliəyə zaman ayırmırsınız ki? Bəziləriniz sonuncu dəfə orta məktəbdə Sabirin “Əkinçi” şeirini oxumusunuz və Sabir deyən də məhz bu şeiri xatırlayırsınız, çünki bundan artığı yoxdur, fəqət qonşu qızının (oğlunun) həyatını soruşsaq, həmin adamın özündən yaxşı tərcümə-hal yazarsınız. Bəli, mən sizi açıq-açıq tənqid edirəm. Niyə gündəlik həyatda əlində kitab, məqalə olan insanlar deyil də, telefon olanları görürük? Hətta kitab oxuyana qəribə baxırıq və verdiyimiz ilk sual bu olur: “A, kitab oxuyursan?” ya da bəzi “insanların verdiyi sual: “Guya nə işə yarayır? Get dərs oxu. Lazımsız şeylərə vaxt ayırma.” Özümdən uydurmuram, bunları görmüşəm və dəfələrlə bu sözləri mənə deyiblər. Onlar bir şeyi başa düşmürlər ki, “lazımsız” dedikləri şey bəzilərimizin problemlərimizi həll etməyimizə, səhvlərimizdən nəticə çıxarmağımıza, empati qurmağımıza kömək edir. Yox, amma onlar onsuz da həyatın bütün üzlərini görüblər və bizə kömək edə bilərlər. Bunu deyənlər isə bir səhvi edib, bundan nəticə çıxartmadan yenidən eyni səhvi edənlərdir. Səhv etmək onsuz da insana məxsusdur və insan övladı var olduqca da səhvlər edəcək. Səhvlər edəcək ki, düz yolu tapsın.
    Kitabxananı zorla tapdıqdan sonra onun necə baxımsız olduğunun şahidi oldum və ürəyim ağrıdı. Sanki ağlayırdı, sanki fəryad edirdi. Axı onun qabağı boş idi. Kitabxananın içinə çöldən nəzər saldıqda isə qaranlıq otaqda tozlu rəflərdə tozlu kitablarla üz-üzə gəldik və həmin an ürəyimdə bir ağrı oldu. Evdə şəxsi rəfimdə olan kitabları necə də səliqə ilə təmiz saxlayırdım. Buradakı kitabların isə bəlkə də bəzilərinə heç əl vurulmayıb. Sizi bilmirəm, amma mənim uşaq vaxtı əlimdən tutub kitabxanaya aparan olmayıb, elə indi ki uşaqların getmədiyi kimi... oradakı kitabların gözləri yollar da qalmışdı. İçəri daxil olduqda nəmişlik və kitab iyi burnuma gəldi. Bu əsil xoşbəxtlik idi. Dəhlizdən üç yol ilə ayrılırdı... ilk öncə sağa, sonra isə sola baxdım. Qarşıya baxdıqda isə iki qadını gördüm. Onları sanki zorla oturtmuşdular. Artıq onlar da qapının açılacağına dair ümidlərini itirmişdilər. Onlara yaxınlaşdıqda isə ilk sual bu oldu:

    -Hansı kitab lazımdır?
    Mən isə kitablar arasında gəzmək, onlara toxunmaq və o qədim iyləri duymaq istəyirdim. Onları qınayırdımmı? deyə sual versəniz, xeyir. Onlar bəlkə də belə bir istəklə qarşılaşmamışdılar. Hər kəs ehtiyacı olan kitabı götürmüş və getmişdi. Şahid olduğum mənzərə qarşısında çox durğunlaşdım. Niyə marketlərin qarşısında qarın doyurmağa çalışan insanlar ruharı ac gəzirdi? Axı niyə kitabxana boş idi? Axı niyə biz otura bilmirdik kitabxanada? Niyə dostlarla çölə çıxanda kitabxanaya getmək ağlımıza gəlmirdi? Bunu bizə göstərməmişdilər. Uşaqlar da bildiyimiz kimi deyiləni deyil, gördüklərini götürürlər.
    Həmin gündən sonra kitabxanaya getmədim... çünki gördüyüm mənzərə məni bərk yaralamışdı. İndi isə düşünürəm ki, durduğum qəbahətdir. Ora uşaq, gənc yığmaq bəlkə də asandı, sadəcə biz buna təşəbbüs etmirik. Kitabxana isə bizi bir ömür gözü yaşlı gözləyəcək...
    Ruhunuzu qidalandırın, çünki ruhu ac olan insan həyatdan həzz ala bilməz...
  • yanvar 2025, Şümşəd H.

  • 66
Mənim Möcüzəm

Şümşəd Hüseynova

Dərsi sevdirən, həmçinin nifrət etdirən də müəllimdir. 10 illik məktəb həyatımda 5 il bəlkə də həyatıma qızıl hərflərlə yazılıb. Geriyə baxanda hələ də ürəyimdə bir......

Ailə yükü (yaşadıqlarım) 1-ci hissə

Ceyhun Fikrət

Bəzən həyatda etdiyin səhvlər səni həmişə izləyir. Sən bu səhvləri düşündükcə həyatın səni keçmişə sarı döndərir. Sən özün istəmədən keçmişlə müharibəyə qalxırsan. Başa düşürsən ki,......

Sonuncu Poçt

Rüfət Abbasov

Dağların qoynunda unudulmuş bir kənddə, artıq illərin təsirindən rəngi solmuş və divarları çatlamış köhnə bir poçt binası vardı. Orada işləyən tək işçi – Cavid, bu......

Sən deyilmişsən

Ela

darıxdığım gözümün işığı. gözlərində itmək istədiyim, gülüşünə pənah apardığım, qucaqlamaq üçün can atdığım. ... Sənə deyilmiş küskünlüyüm. Sənə deyilmiş qırılmaqlarım,......

Qapı

Ela

Yenə çöldə idim... Nə zaman isti bir yuvam olmuşdu, deyə düşünmədim deyil, təbii ki. Kimə yox demişdim, qucaqlamaq istəyəndə? Kim qulağımı çəkəndə üzümü çevirdim ki.........

Yaxşı övlad kimdir?

Şümşəd Hüseynova

Uşaqlarınızı tərbiyə etməyə çalışmayın, onsuz da necəsə sizə oxşayacaqlar. Özünüzü tərbiyə edin bəsdir... (A S. Makarenko) Bizlərdən hər zaman bacarıqlı olmağımızı istədilər. Ancaq necə bacarıqlı......

"Kitabxananın Unudulduğu Şəhər"

Şümşəd Hüseynova

Gənc bir oxucu olaraq deyə bilərəm ki, mütaliə edilməmiş bir həyatı həyat hesab etmirəm. Bu gün də sizə yaşadığım bir anı danışacağam. Doğulduğum şəhər balaca......

Darıxmaq

Ela

Darıxsalar hiss edərik? Darıxsaq hiss edərlər? Sən... darıxsam hiss edərsən? Bəzən sizə də elə gəlir ki, kimsənin həsrətini çəkməliyik, kimsə üçün burnumuzun ucu göynəməlidir? Çox......

Əzizim

Şümşəd Hüseynova

Mən səni dərman bilərdim Sən dərdimə dərdmi qatırsan? ya gəl yanıma, ya burax məni, Sevgimi oyuncaqmı sanırsan? Sənsiz dözmək olmur, . Hara gedim? Kimə deyim......

Yeni ilə ilk qədəmlər...

Şümşəd Hüseynova

Aylarla gözlədiyimiz yeni ilə ilk addımlarımızı atdıq. Nə isə dəyişdi? Yox, dəyişən tək şey var, dörd yerinə beş yazacağıq. Bilmirəm, bəlkə də mənim içimdə bir......