Müharibənin ağır günləri idi. Atəş səsləri, ana fəryadı, körpə ağlaşması, ah-naləsi qulaqları batırırdı. Hamı təşviş içində nə edəcəyini bilmirdi. Hamı kömək gözləyirdi.......
Körpə qızım, sən ananın qollarında böyüyərək, xoşbəxtlikçün doğulmuşdun. Bu qollarla yola saldım məzarlığa, boğulmuşdum... Ağlamaq da bacarmadım, düşmən sevinməsin deyə, Bu gün olub hamı Zəhra,......
Yenə dərsdən çıxmışıq, uşaqların gülüş səsi qulaqlarımı batırır, mən gülməyi çoxdan unutmuşam... anaların nəvazişlə dediyi "qızım, necəsən"? "Bəlkə acsan mələyim?"- sözləri məni qıcıqlandırır, hər kəsin......
Mağazaya yanında soyuqdan tir-tir əsən iki qız uşağı ilə daxil olan ana oğurluq edibmiş kimi sağa-sola döyükür, sanki qızlarının yanında günahkar biriymiş kimi gah onlardan......
Yenə də özündən razı halda, sanki uca dağları o yaradıbmış kimi qəhqəhə çəkərək düşür maşınından. Sürücüsünə yuxarıdan aşağı baxaraq onu alçaltmaqdan həzz alır. -Ədə, sənə......
Böyümək istəyən uşaqlar və balacalaşmaq istəyən böyüklər... Kaş mən də uşaq olaydım... bu ifadəni işlətməyən böyük yoxdur. Baxmayaraq ki, o yolu hamımız keçmişik, amma nədənsə......
Səkinənin gecənin qaranlığında həyətlərində oturub kiminləsə gizli-gizli söhbət etdiyini, arada evə tərəf baxdığını, sonra yenə pıçıltıyla kiminləsə danışdığını görürdüm həmişə. Arabir qaynanası “-Ay bala hardasan,......